Voor het Crystal Palace voor de wereldtentoonstelling in 1851 te London werd een offerte uitgeschreven, waarbij de bouwsnelheid en de prijs belangrijker waren dan de duurzaamheid. De serrebouwer Joseph Paxton en zijn bedrijf Fox & Henderson kregen de opdracht. De geprefabriceerde onderdelen werden er plaatse gemonteerd: kolommen in gietijzer (geel), liggers in smeedijzer (blauw), en spanten in gelamineerd hout (rood). Het Crystal Palace zou vandaag niet voldoen aan de eisen in verband met warmteuitzetting en windvastheid. Het mat 564 m (1851 voet) bij 124 m en was geheel doorzichtig, voor het volgestouwd werd met producten uit het kunstambacht, de kunst en de industrie uit de hele wereld. L’esthétique des ingenieurs, die totaal geen rekening hield met de neostijlen die de architecten gebruikten, liep dus decennia vooruit op de ontwikkeling van de architectuur.
